1. Wstęp

     Przez chwilę, wydawało mi się, że płynę łódką po jeziorze. Łódź kiwała się i skrzypiała, pod palcami czułem drewno… Do moich uszu dotarły przytłumione głosy i gwizdy wiatru. I dotarło do mnie coś jeszcze: było mi zimno.

     Spróbowałem poruszyć rękami. Nie mogłem. Coś mnie krępowało. Spróbowałem jeszcze raz, z większym samozaparciem. Potworny ból głowy sprawił, że poniechałem. Spróbowałem otworzyć oczy.

     Zrazu widziałem niewyraźnie, jak przez mgłę. Obraz był przyciemniony. Jaśniał jednak w oczach w miarę odzyskiwania przytomności. Potem musiałem je przymrużyć, bo oślepiający blask poraził mnie w oczy. Rozejrzałem się wokół.

     Znajdowałem się na wozie, ciągnionym przez dwa konie. Razem ze mną, nie licząc woźnicy, jechało nim jeszcze trzech nieznajomych mężczyzn. Byli skrępowani, jak więźniowie. Zrobiło mi się jeszcze zimniej.

     - Czy ja też? – pomyślałem.

     Spróbowałem się poruszyć. Nic z tego. Gruby sznur krępował moje ręce i nogi. Nic z tego nie rozumiejąc, podniosłem wzrok i przyjrzałem się osobnikowi, siedzącemu naprzeciwko mnie. Zauważył to.

     - Hej, ty! – odezwał się tubalnym głosem. – No, nareszcie, dość już tego spania!

     Coś na kształt ironicznego uśmiechu skrzywiło jego wargi. Był związany sznurami, podobnie jak ja, siedział jednak na drewnianej ławce prosto i z godnością. Wydał mi się bardzo wysoki i potężnie zbudowany. Miał jasną grzywę i takąż brodę. Wyglądał na jakieś trzydzieści lat.

     Obok niego przywiązano chłopaka, mniej więcej w moim wieku. Nie miał jeszcze zarostu, a jego oczy rzucały przerażone spojrzenia raz w jedną, raz w drugą stronę. Po mojej prawej ręce siedziała tajemnicza postać. Był to mężczyzna równie potężny, jak ten, który mnie zagadał. Odziany był w pyszny strój, zdobiony srebrnymi haftami. Jego twarz była jednak przewiązana jakąś szmatą tak, że tylko oczy były widoczne. Zerknął na mnie bez większego zainteresowania, po czym odwrócił wzrok i spojrzał na wóz, jadący przed nami. Siedziało w nim kilku jeńców.

     - Gdzie ja jestem? – spytałem słabym głosem.

     Potężny brodacz spojrzał na mnie ze współczuciem.

     - W niewoli, chłopcze – odparł. – W niewoli u cesarskich psów – splunął ukradkiem.

     - Nic nie rozumiem – jęknąłem. – Jakich cesarskich?

     Brodacz pokiwał głową.

     - Nic nie pamiętasz? – spytał. – No, nic dziwnego, nieźle dostałeś w łepetynę. Złapali cię pewnie, jak próbowałeś przekroczyć granicę.

     Na pół przytomnym wzrokiem rozejrzałem się wokół. Droga wiodła przez świerkowy las. Drzewa otulał  śnieg, a i na samej drodze go nie brakowało. Kamienista dróżka, po której toczył się nasz wóz, łagodnie opadała. Po obu stronach znajdowały się skaliste wzniesienia, a w oddali, w przerwach między drzewami, można było dostrzec wysokie, strzeliste góry, zupełnie nie przypominające łagodnych pagórków z rodzinnych stron.

     - Gdzie ja jestem? – spytałem znów. – Co to za kraina?

     Zaduma odbiła się w oczach brodacza.

     - Jesteś w Skyrim, chłopcze. Nie pamiętasz?

     Skyrim!

    Zacząłem sobie wszystko przypominać. No, tak, przecież wybrałem się do Skyrim! Ale jak to się stało, że wiozą mnie na wozie, skrępowanego, niczym więźnia?

     - Jestem Ralof – przedstawił się brodacz. – A ty jak masz na imię? Skąd jesteś? Nie wyglądasz na Norda. Bardziej przypominasz jednego z tych cesarskich… - urwał, nie chcąc widocznie obdarzać mnie niezasłużoną obelgą.

     Wziąłem kilka głębokich oddechów.

   - Mam na imię Wulfhere – odparłem wciąż słabym głosem. – I rzeczywiście jestem Cesarskim. Pochodzę z południa, z Cyrodiil…

*     *     *

     Pochodziłem z niewielkiej osady w Cyrodiil – sercu cesarstwa Tamriel. Niewielka to była wioska – zaledwie siedem dymów. Leżała jednak na skrzyżowaniu dwóch szlaków i do dwóch dużych miast było nie dalej niż dzień drogi.

     Mój ojciec cieszył się w wiosce sporym szacunkiem. Był kowalem. Jego obraz stanął mi przed oczami, jak żywy. Niewysoki, barczysty, o przedwcześnie posiwiałych włosach i poważnym spojrzeniu. Utykał lekko na prawą nogę – pamiątka po jednej z bitew, jaką w młodości stoczył, jeszcze jako żołnierz cesarskiego legionu. Oprócz rodziców, było nas w domu pięcioro. Najstarszy brat terminował u ojca, ucząc się kowalskiego fachu. Młodszy zaciągnął się do legionu, pełniąc służbę w jakimś garnizonie, daleko na zachodzie kraju. Miałem jeszcze dwie siostry. Jedna wyszła już za mąż i niańczyła trójkę dzieci dwie chaty dalej. Druga dopiero zamierzała wyfrunąć z rodzinnego gniazda, ale bardzo łaskawym okiem patrzyła na pewnego górnika z pobliskiej kopalni żelaza. A ja? No cóż, byłem z rodzeństwa najmłodszy i nie bardzo było wiadomo, co ze mną zrobić.

     Gdy ojciec nadawał mi imię, ponoć cała wioska pytała, skąd je wyciągnął. Było obce, twardo brzmiące, zupełnie nie przypominało zwyczajowych imion, nadawanych chłopcom w moich stronach. Mój dziad, niech Arakay opiekuje się jego duchem, miał stwierdzić, że brzmi jak szczekanie psa. Rodzic mój jednak uparł się i tak zostałem Wulfherem, choć i tak wszyscy wołali na mnie Wulf. Któregoś ranka, gdy jako mały szkrab przyglądałem się, jak ojciec obrabia strugiem sosnową deskę, zauważyłem, że wydaje ona podobny dźwięk, jak moje imię. Zacząłem wtedy naśladować go, w rytm ruchów struga.

     - Wulf… Wulf… Wulf…

     Ojciec przerwał pracę i zdziwiony spojrzał na mnie. Domyślił się, co kołatało mi się w głowie i ryknął głośnym,  serdecznym śmiechem. Odłożył strug i pogładził mnie silną ręką po ciemnej czuprynie.

    - To nie żadne szczekanie, ani struganie. Nie słuchaj, gdy ci to ludzie mówią. To piękne, norskie imię. Dostałeś je po dzielnym woju, moim przyjacielu z legionu, który nieraz uratował mi życie. Już nie żyje – dodał ze smutkiem.

     - Zabili go na wojnie? – spytałem.

Ojciec pokręcił głową.

     - Trzeba by chyba smoka, aby go zabić – odparł. – Był wysoki, barczysty i silny jak tur. A toporem wymachiwał tak, że nie było mu równych. Przeżył wojnę, ale rany po strzałach nie pozwoliły mu wrócić do sił. Przez kilka lat słabł z miesiąca na miesiąc. Aż zachorował i zmarł. Dostałem wiadomość od naszego dawnego legata, na miesiąc przed twoimi narodzinami. Przyrzekłem sobie, że jeśli będzie to chłopiec, dam mu na imię Wulfhere.

     Zaciekawiła mnie ta historia. Odtąd często prosiłem ojca, by opowiedział coś jeszcze. Ten niechętnie zagłębiał się we wspomnienia, ale bywało, że dał się namówić.

     Opowiadał głównie o tajemniczej krainie, północnej prowincji Cesarstwa Tamriel, z której ród swój wywodził jego przyjaciel, a w której obu przyszło im służyć. Zwała się Skyrim. Była górzysta, o surowym klimacie, a na samej północy kończyła się zimnym morzem, po których pływały długie, smukłe okręty, znacznie większe od rybackich łodzi, kołyszących się na jeziorach Cyrodiil. Zamieszkiwali ją Nordowie – ludzie wysocy, silni i dumni. Mieli zwykle jasne włosy i takież oczy, a żółte, lub rude brody splatali w fantazyjne warkoczyki. Mistrzowie walki na długie topory i ciężkie, dwuręczne miecze. Opowiadał mi o tamtejszych miastach. Miały być mniejsze i nie tak bogate jak w Cyrodiil, ale za to chroniły je potężne, kamienne mury, a zza nich ku niebu wznosiły się wysokie, surowe wieże. I jakże dźwięcznie brzmiały ich nazwy! Wichrowy Tron, ponoć ogromny zamek, smagany północnym wiatrem.  Biała Grań, urocze miasto, całe z drewna, położone w słonecznej dolinie… Markart, gród pogranicza, cały wykuty w zboczu góry, przez tajemnicze, dawno wymarłe plemię… Moja wyobraźnia rysowała mi przed oczami posępne warownie, okolone murami, zamieszkałe przez dumnych i silnych wojowników. To wtedy właśnie ojciec nieświadomie zasiał we mnie ziarno włóczykija. To wtedy zapragnąłem ujrzeć tę krainę na własne oczy, wspiąć się na górę, sięgającą chmur, zanurzyć ręce w słonej, lodowatej wodzie, popłynąć przed siebie ogromnym okrętem przez bezkresne morze.

     Ale póki co, byłem na to wszystko za mały.

 
C.D.N.